വെറുതെ ഓർക്കുന്നു. കാലം, വല്ലാത്തൊരു പ്രതിഭാസം തന്നെയാണ്. തനിച്ചായ ബാല്യത്തിന്റെ ഓർമ്മകളിൽ എന്നും ആ മുഖം നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നു. ഒരുപക്ഷേ എന്നെക്കാൾ എന്നെ അറിഞ്ഞ മറ്റൊരാൾ. എന്നിലേക്കുള്ള ദൂരം എത്രയെന്ന് തിട്ടമുള്ള ഒരാൾ.
മനസ്സിലെ ഇനിയും തിരിച്ചറിയാത്ത എന്തോ ഒന്നിനെ സ്നേഹം എന്ന് പറഞ്ഞു പഠിപ്പിച്ചത് ആ മുഖം ആയിരുന്നു. ഇന്നെവിടെ എന്ന് പോലും അറിയില്ല. എന്നും രാത്രിയുടെ ഏറിയ പങ്കും ഓർമ്മകൾ കാർന്നുതിന്നുമ്പോൾ അതിൽ ആ മുഖം നിറയുന്നത് ഞാൻ അറിയുന്നു.
ഇന്നലെകളെ മറക്കാൻ , നാളെകളെ ഓമനിക്കാൻ, ഇന്നിൽ അതിന്റെ മധുരം നുകർന്ന് ജീവിക്കുവാൻ,
രാത്രിയാകുന്നു , ഏകാകികൾ ഉണരുന്നു. കണ്ണുകളുടെ ഭാഷ വശത്താക്കിയ കാലം മുതൽ ഇവ്വിധം തന്നെ എല്ലാം…
സന്തോഷമായി ഇരിക്കുന്നുണ്ടാകും. ഓർമ്മകൾ നശിച്ചിരിക്കും.. പുതിയ കാലത്തിന്റെ സുന്ദര സ്വപ്നങ്ങളെ കൂട്ട് പിടിച്ച് നടക്കുകയാകും ആ മുഖം.
വേദനയിൽ ഓർമ്മകളോടെ ഈ ഞാനും.
